اولتیماتوم

خدای من یکی
همیشه همین جا بوده ای، توی همین بغل کوچک من
هیچ وقت شبیه هیچ کس دیگر نبوده ای، خصوصاً کسانی که از بس هیچ دلشان نمی خواهد شبیه کس دیگری باشند از همه بیشتر و معمولی تر شبیه همه اند

هر چقدر حکم دادم که نیستی، بیشتر بودی و من از ترس اینکه تا بودنت را باور کنم، مثل دیوانه ها همه چیزمان را بگذاری و فرار کنی و من بمانم و یک عالمه "چرا" هیچ وقت نگفتم این را به تو... که چقدر زیاد، زیاد و یواشکی، با چراغ خاموش... به تو و دوست داشتنت فکر کرده ام و هربار که دیدمت هیچ به روی خودم نیاوردم و تو هم گویا هیچ وقت نفهمیدی

خدای بزرگ ام
تو این همه که خوبی اما یک عیب خیلی بزرگ هم داری
کاش شانه داشتی
من از توی بالش گریه کردن خسته گی ام مبسوط شده، به همه ی زندگی ام حتی
گوش می دهی که الان دارم با شما حرف می زنم؟
دیگر خسته شده ام...
من نمی توانم قبول کنم
که هم بخواهی آدم را اینقدر بی کس و کار بگذاری که یکهو بشوی همه ی کس و کار آدم
هم حتی نباشی یک دستمال کاغذی دست آدم بدهی
وقتی نصفه شبی از فرط گریه، فین ِ آدم گنده می شود و تمرکزش برای ادامه ی گریه و این که کجا بوده و چرا گریه می کرده و همه ی تصویر معصومانه ی اش از خود، به گا می رود

فعلا همین، می ترسم فرار کنی... زیاده عرضی نیست

" این بود نامه ی من به یک خدا" ـ